یکی از کارشناسان مسائل اجتماعی گفت: دوره‌گردان سنگکی یکی از نمادهای قم هستند و نباید با بهانه‌های مختلف موجب آزار آن‌ها شویم.
سید محسن محسنی در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا در راستای معرفی مشاغل قدیم و سنتی قم با اشاره به شغل سنگکی، اظهار کرد: سنگک، دانه‌ای غله‌ای است که قمی‌ها آن را بیشتر در پاییز و زمستان به عنوان صبحانه می‌خورند.
وی با بیان اینکه سنگک چیزی شبیه به «عدسی» اما اندکی متفاوت‌تر است، مطرح کرد: در گذشته به دانه‌های سنگک گاورس هم می‌گفتند.
این کارشناس مسائل اجتماعی با اشاره به اینکه سنگکی‌ها از دوره‌گردان قدیمی قم‌اند، عنوان کرد: آن‌ها سنگک پخته شده را در دیزه گِلی می‌ریختند و دور آن‌ها را با لنگی می‌بستند تا دمای خود را حفظ کند و سنگک گرم به دست مشتری برسد.
وی افزود: سپس آن را بر تَرک دوچرخه‌ای می‌گذاشتند و در محلات دور می‌زدند.
محسنی با بیان اینکه سنگکی‌ها روز قبل سنگک را می‌پختند و صبح زود برای فروش راه می‌افتادند، خاطرنشان کرد: بسیاری از مردم قم با صدای همین سنگکی‌ها بیدار می‌شدند.
وی با اشاره به اینکه آن‌ها تقریبا بعد از اذان صبح شروع به کار می‌کردند، تصریح کرد: جار زدن سنگکی‌ها بسیار جالب بود، بعضی موقع‌ها اصلا متوجه نمی‌شوید که آن‌ها چه می‌گویند، فقط می‌فهمید که صبح شده و سنگکی آمده است.
این کارشناس مسائل اجتماعی اضافه کرد: صدا و جار آشنا به گوش مردم بیشتر این جمله بود: «بیا سنگک خورا» امتدادی که به این جملات می‌دادند و فراز و فرود آن بسیار جالب بود.
وی با بیان اینکه خوب بود در راستای ثبت این صداها تلاش شود، یادآور شد: سنگکی‌ها با این جملات هم شروع می‌کردند: «جمال علی و آلش صلوات» و «بَه بَه سنگک خورا».
محسنی با اشاره به اینکه سنگک را بیشتر با مقداری نمک و پاره‌ای با گلپر می‌خورند، بیان کرد: بعضی‌ها هم به آن شکر می‌زدند، سنگکی‌ها از اواسط پاییز تا پایان زمستان فعالیت داشتند.
وی با بیان اینکه در ماه مبارک رمضان نیز سنگکی‌ها هنگام افطار به دوره می‌رفتند، ابراز کرد: تا آن‌جا که می‌دانم سنگک و بُلبُلی مخصوص قم‌اند و در جایی دیگر دیده نشدند.
این کارشناس مسائل اجتماعی در پایان، اظهار داشت: بوی سنگک یعنی بوی قم؛ با بلبلی و سنگک فروشان مهربان باشیم و آن‌ها را به بهانه سد معبر نرنجانیم؛ آن‌ها یکی از نمادهای شهر قم‌اند و نباید اجازه دهیم این خوراک‌های خوشمزه، مقوی، ارزان و این نماد شهرمان نابود شود.