شما می‌توانید هربار که صبح زود و به موقع به مدرسه یا محل کار خود رسیدید، از اجداد نئاندرتالی خود متشکر باشید، زیرا تحقیقات جدید نشان می‌دهد که ژن‌هایی که از پسرعموهای منقرض‌شده‌ی ما به ارث رسیده‌اند، ممکن است به ما این توانایی را داده باشند که بتوانیم خیلی زود از خواب بیدار شویم.
هنگامی که اولین انسان‌های مدرن وارد اوراسیا شدند، می‌بایست با یک‌سری چالش‌های محیطی از جمله تغییرات فصلی گسترده‌تر در ساعات روز نسبت به سرزمین خودشان یعنی آفریقا، سازگار شوند. خوشبختانه پیش از این، خانه جدید آن‌ها توسط گروهی دیگر از انسان‌ها که به خوبی با زندگی در ارتفاع تطابق پیدا کرده بودند، اشغال شده بود؛ نئاندرتال‌ها.
هومو ساپینس‌ها به وسیله آمیزش با نئاندرتال‌ها، یک‌سری ژن‌های مفید برای سازگاری با محیط را دریافت کردند. با بررسی واریانت‌های دریافت شده و نیز اثر آن‌ها بر ریتم شبانه‌روزی که به عنوان تنظیم‌گر چرخه‌های خواب عمل می‌کنند، مشخص شد که این واریانت‌ها بر اسپلایسینگ و تنظیم ژن‌های شبانه روزی (ژن‌های موثر بر سحرخیز و یا شب‌بیدار بودن فرد) اثر می‌گذارند.
درواقع، همه‌ی این واریانت‌ها در یک جهت عمل می‌کنند و آن افزایش احتمال سحرخیز بودن فرد است.
اگرچه هنوز علت اینکه چرا این صفت در ارتفاعات بالاتر سبب مزیت می‌شود مشخص نیست، اما می‌توان تطابق مشابهی را در مگس میوه یافت. برای مثال، این ژن‌ها به ساعت بدن کمک می‌کند تا با فصل تابستان که روزها طولانی است و خورشید زود طلوع می‌کند، هماهنگ شود.
اگرچه این تحقیق هنوز آماده چاپ نیست، اما نشان می‌دهد که اثرات جهت‌‌دهنده‌ی این واریانت‌های شبانه‌روزی را می‌توان به عنوان یک عامل تطابقی برای انسان‌های مدرن در نظر گرفت.
سحر مرتضی‌نژاد