اتحادیه انجمن‌های علمی دانشجویی تاریخ با صدور بیانیه‌ای خواهان حفظ بافت تاریخی شیراز شد.
متن بیانیه به شرح زیر است:
آنچه موجب زندگی اجتماعی مداوم و ارتقا کیفیت زندگی شهروندی در بافت‌های تاریخی برای حفظ آن‌ها می‌شود، توجه به ابعاد اجتماعی در طرح‌های مرمت و احیای بافت‌های تاریخی است. سرمایهٔ اجتماعی به‌عنوان یکی از شاخصه‌های مطرح در ارتقا کیفیت شهری جایگاه ویژه‌ای دارد؛ در واقع این سرمایه‌های اجتماعی نهفته در بافت‌های تاریخی است که حفظ، احیا و بازسازی بافت‌ها را رقم می‌زند.
جذب سرمایه‌گذاران؛ ایجاد اشتغال؛ بازسازی جنبه‌های اقتصادی، شهری، اجتماعی و فرهنگی؛ توسعهٔ زیرساخت‌های محلی؛ تقویت میراث فرهنگی و معماری در دل بافت تاریخی؛ توسعهٔ گردشگری و زیرساخت‌های آن در دل این بافت‌ها؛ جذب مؤسسات تحقیقاتی و دانشگاهی؛ ساماندهی فضای کالبدی؛ حل مشکلات زیست‌محیطی و بهداشتی؛ نحوهٔ استفاده از زمین و… همگی منتج به توانمندسازی بافت‌های تاریخی، ارتقا کیفیت زندگی ساکنان آن‌ها و به‌دنبال آن ارتقا سرمایهٔ اجتماعی در این بافت‌ها می‌شود.
امری که پس از سال‌ها تلاش کارشناسان، متخصصان، فعالان و دوستداران میراث فرهنگی در قالب قانونِ «حمایت از مرمت و احیای بافت‌های تاریخی ـ فرهنگی» در سال ۱۳۹۸ به تصویب رسید و به‌وضوح وظایف دستگاه‌هایی چون وزارت میراث فرهنگی و گردشگری، وزارت راه و شهرسازی، وزارت کشور، بنیاد مسکن، بانک مرکزی، سازمان برنامه و بودجه، شهرداری‌ها، استانداری‌ها و… را در توانمندسازی اهالی و ساکنان این بافت‌ها مشخص کرد.
اکنون چهار سال پس از تصویب این قانون، نه‌تنها اجرا نشده است؛ بلکه هر روز از گوشه‌ای خبر تخریب یا خیز برای تخریب بافت‌های تاریخی در استان‌ها، شهرها و روستاهای مختلف به گوش می‌رسد. گویا متولیان در دستگاه‌های دولتی اصل ماجرا -که همان اجرای وظایف بر اساس همین قانون، توانمندسازی ساکنان و ایجاد زیرساخت‌های متناسب برای ارتقا زندگی آن‌هاست- را فراموش کرده‌اند و خود پیشگام شده‌اند تا به‌بهانهٔ قدیمی و فرسوده‌بودن یا درخواست طرح‌های توسعهٔ دستگاه‌های مختلف، بافت‌های تاریخی را تخریب کنند تا مسیر را برای اجرای طرح‌های دارندگانِ سرمایه‌های بادآورده، یغماگرانِ حافظه‌ٔ تاریخی-فرهنگی و ویرانگرانِ هویت ملّی فراهم کنند.
اکنون جان کلام دربارهٔ تخریب بافت تاریخی شیراز است که تصمیمات هرازگاهی برای آن دل‌های ایران‌دوستان و فرهنگ‌دوستان را به درد آورده است. نام شیراز مزین به نام بزرگان فرهنگ، علم، هنر، فلسفه و دین چون شاه‌چراغ(ع)، حافظ، سعدی، قطب‌الدین شیرازی، ملاصدرا، سیبویه، آقا لطفعلی شیرازی، میرزا فتحعلی شیرازی، استاد اکبر آقا باباخان، فرصت‌الدوله شیرازی، محمدحسین شیرازی، سید محمد دادرس، صدرالدین شایسته شیرازی، سیمین دانشور، ابراهیم گلستان، علی‌اصغر حکمت، عباس دوران، حسین بهزاد، دکتر علی‌اصغر خدادوست و…. است که همگی در دل همین بافت تاریخی زیسته‌اند، به مردم خدمت کرده‌اند یا در آن آرمیده‌اند.
اتحادیهٔ انجمن‌های علمی-دانشجویی تاریخ کشور متشکل از ۲۸ انجمن علمی-دانشجویی تاریخ از سراسر کشور همچون سایر کارشناسان، متخصصان و دغدغه‌مندان حوزهٔ فرهنگ، تاریخ و هنر همراه با سایر مردم ایران، ضمن گوشزد غفلت دستگاه‌های مختلف از وظایف قانونی محوله به آن‌ها برای نجات بافت‌های تاریخی و توانمندسازی ساکنان آن و درخواست از رییس‌جمهور برای اجرای این قانون، خواهان حفظ بافت ارزشمند و تاریخی شیراز، ثبت ملّی آن و به‌دنبال آن ثبت جهانی این بافت است.
بدیهی است وظیفهٔ ثبت ملّی و جهانی بافت‌های ارزشمند و تاریخی برعهدهٔ وزارت میراث فرهنگی و گردشگری است و هرگونه تعلل در این زمینه پشت‌کردن به خواست مردم و دغدغه‌مندان و نادیده گرفتن نظرات کارشناسان و متخصصان است. همچنین با توجه به شاخصه‌های ثبت ملّی، تعلل در عدم ثبت بافت تاریخی غیرقابل‌دفاع، غیرقانونی و مصداق ترک فعل است.
