دکتر ژاله آموزگار
عشق و علاقه در خلاء ایجاد نمی‌شود. چیزی به نام عشق در یک نگاه وجود ندارد و این تصور بیشتر از آنکه ریشه در واقعیت زندگی داشته باشد، در هنر و ادبیات و سینما است. ما زمانی به معنای واقعی و عمیق عاشق کسی می‌شویم که از او شناخت واقعی و عمیقی داشته باشیم.
علاقه به وطن هم در شناخت عمیق و درست از وطن ایجاد می‌شود.
حال مهمترین وجه تاریخ ایران که برای تمام فرهنگ دوستان جهان هم جذابیت و علاقه ایجاد می‌کند، تاریخ ادبیات و هنر ایران است. کمرنگ شدن ادبیات و هنر و تاریخ در مدارس به معنای گسستن و کمرنگ شدن عُلقه‌های ملی دانش‌آموزان است.
باید به خاطر داشت وقتی نسلی را تربیت می‌کنیم که ارتباط او با میراث فرهنگی سرزمینش قطع شده است و هیچ چیزی از معماری ایرانی، سلسله‌های پادشاهی ایرانی، مینیاتور ایرانی، عرفان ایرانی، شعر ایرانی، موسیقی ایرانی و.. را نمی‌داند و شناخت صحیحی از سرزمینش ندارد، چگونه انتظار داریم که آن کودک و نوجوان، شعر فارسی و موسیقی ایرانی را بفهمد، نسبت به کشور و آینده آن تعصب و علاقه داشته باشد و برای سربلندی آن کمی سختی و مرارت به جان بخرد؟