یک عضو شورای شهر شیراز هشدار داده که اجرای طرح توسعه ۴ امامزاده در این شهر منجر به حذف شهروندانی خواهد شد که در اطراف این بناهای مذهبی ساکن هستند. به گفته مهدی حاجتی، عضو شورای شهر شیراز این دسته از شهروندان ناچار خواهند شد که در حاشیه‌های شهر سکونت کنند.
مهدی حاجتی به «امتداد» گفت: «به دلیل قیمت پایین املاک این مناطق به دلیل فرسودگی، در این طرح‌های توسعه، خانه‌ای را به مبلغی پایین تملک می‌کنند و شهروند را از اینجا به دلیل اصرار بر توسعه حذف می‌کنند. حالا این توسعه چه توسعه شاهچراغ باشد، چه توسعه حرم ام احمد (حرم منتسب به مادر شاهچراغ) باشد، چه توسعه سید تاج‌الدین غریب باشد و چه توسعه حرم سیدعلاالدین حسین باشد.»
به گفته آقای حاجتی، «توسعه این چهار بقعه مبارکه منجر به حذف شهروندان از پیرامون آن‌ها می‌شود و با پولی که بابت خرید ملکشان به آن‌ها داده می‌شود در هیچ کجای پهنه شهری دارای مسکن نمی‌شوند مگر در مناطقی که حاشیه تعریف می‌شوند.»
مهدی حاجتی همچنین گفت: «ما عملاً با حذف این خانواده‌ها، حاشیه‌نشینی را ترویج می‌کنیم و بعدها تبعات این حاشیه‌نشینی گریبانگیر ما خواهد شد. در بحث شهری هم باید گفت که از نظر زیرساخت‌های شهری توسعه این امام زاده‌ها هیچ ضرورتی ندارد و بخشی از اهداف پشت این اتفاق، اقتصادی سازی آن محدوده باشد. به عنوان مثال ام احمد نه مراجعه کننده آن چنانی دارد که بخواهند ۲۵۰۰ متر زمین را به حرم ایشان الحاق کنند و نه من در این سال‌های سکونتم در شیراز دیده‌ام که زائر آن چنانی داشته باشد.»
حیدر اسکندرپور، شهردار شیراز نیز خرداد امسال در دیدار آیت الله لطف‌الله دژکام، نماینده ولی فقیه در فارس و امام جمعه شیراز گفت که این کلانشهر ۳۰۰ هزار حاشیه نشین دارد. به گفته او شمار جمعیت حاشیه نشین در شیراز «با شیب تندی در حال افزایش است.»
حاشیه‌نشینان معمولاً به گروه‌هایی گفته می‌شود که چه از لحاظ فرهنگی و چه از لحاظ اقتصادی نمی‌توانند در نظام زندگی شهری ادغام شوند و بنابراین در عین اینکه درون نظام زندگی شهری هستند از لحاظ هویتی و مکانی در بیرون آن زندگی می‌کنند. به عبارت دیگر حاشیه‌نشینان نه کاملاً و مطلقاً بیرون از شهر هستند (با عشایر یا روستا‌نشینان متفاوت هستند) و نه کاملاً در زندگی شهری تلفیق شده‌اند. آنان اخراجی‌های درونی نظام زندگی شهری هستند. از زندگی شهری اخراج شده‌اند، اما کاملاً بیرون نرفته‌اند.
جمعیت حاشیه‌نشینان ایران در آغاز دهه ۸۰ هفت میلیون نفر بود که اکنون به‌گفته مقامات این رقم به ۱۸ میلیون نفر رسیده است. این به معنای آن است که حاشیه‌نشینی یک‌پنجم جمعیت ایران را در بر گرفته است.
پیشتر نیز برخی مقامات گفته بودند حاشیه نشینی در شیراز رو به افزایش است و در این خصوص هشدار داده بودند. بر پایه گزارش‌ها حاشیه نشینی در برخی محلات شیراز از جمله کوشک میدان، سهل‌آباد، مهدی آباد، ده پیاله و شهرک سعدی رو به افزایش است.
علی ناصری، عضو شهر شیراز چندی پیش هشدار داد که چنانچه حاشیه نشین ها مورد حمایت قرا نگیرند، «در آینده به یک تهدید تبدیل شده و نرخ آسیب‌های اجتماعی افزایش پیدا می‌کند.»
به گفته او حاشیه‌نشینی می‌تواند کلانشهر شیراز را با تبعات گسترده اجتماعی، فرهنگی، بهداشتی و اقتصادی مواجه سازد.
پیشتر نیز سرهنگ یوسف ملک‌زاده، رئیس سابق فرمانده انتظامی شیراز گفته بود: بر اساس مطالعات انجام شده حاشیه‌نشینی یکی از دلایل عمده وقوع جرم در کلانشهر شیراز است.
مهدی حاجتی در بخش دیگری از سخنانش گفت: از طرفی در حال حاضر در استانداری بحث توسعه امام‌زاده‌ای به نام امامزاده سیدتاج‌الدین غریب مطرح است که در دروازه کازرون قرار دارد و آن‌جا هم قاعدتاً توسعه پر هزینه‌ای خواهد بود. در حال حاضر در این سال‌های پر از بحران‌های مالی، بنا به کدام ضرورت طرح توسعه‌ها این میزان ضروری است؟ آن هم در شرایطی که حول این مناطق همه فقیرنشین هستند و در مناطق فقیرنشین خیلی از خانواده‌های قدیمی کنار مهاجرین زندگی می‌کنند.
در سال‌های اخیر اجرای طرح توسعه حرم شاهچراغ باعث شده تا بخش‌هایی از بافت تاریخی شیراز تخریب شود.