فرشید ذاکری
موزیسین
عصر جمعه بیست و یکم اردیبهشت فرودگاه شیراز در انتظار پروازی ست که یکی از بزرگترین هنرمندان معاصر را به شیراز بهاری میرساند، نمیدانم کدام ویژگی ست که قبل از هر دیدار استاد، هیجان و استرس خاصی وجود دارد و بی تابی دیدار.
درب سالن باز میگردد و استاد حسین علیزاده درمیان حلقهای از مسافران وارد فرودگاه میشود، مسافرانی که شعف فراوان داشتند که هم پروازشان هنر معاصر را تا قلههای بسیار بالاتر به پرواز درآورده و هنوز بر بلندای آن میافزاید، و صبوری استاد در مواجهه با سلفی بگیرانی که با هیجان زیاد گرد استاد جمع شدهاند و آن چنان این عکس برایشان مهم است که گاهی باز میگردند و به بهانه خرابی نور یا … تجدید عکس میکنند.
اندکی باران از آسمان باریدن گرفته است و انتهای جمعه شب را با طراوت خود به انتظار فردای زیبای شیراز پیوند میدهد و استاد با قدمهای خود در حافظیه تجدید خاطره میکند و ما که مبهوت چنین فضای بی چونی که در خلوت سکوت شباهنگام حافظیه نظاره گر فرهنگسازان بی بدیل سرزمینمان در مرور قرنهای رفته و روزهای حاضر و عشق بازی آنان که عشق را از آفرینش، به دستهای انسان پیوند زدند و هنوز دستهای استاد بر مزار حافظ گویای وجودی ست که هم چنان میآفریند و خلق میکند که هر چه آفریده شده باشد هم محتاج خلق شدن است. و گذار استاد بر مزار استاد رضوی سروستانی و دیدار با او که در کلام استاد جاری گشت، نشان از عمق عظمت این بزرگ در دوران معاصر است که هم چنان بر مزار دوستان رفتهاش از سرزندگی و نشاط میگوید که امید، گواه تفکر استاد است که باید پیش تاخت و افزود.
و بالاخره شنبه آمده است و قلبهای بسیاری در انتظار این شنبه خاص که نوای جاودن مردی را خواهند شنید که گذار فرهنگشان با تفکرات او پیوند عمیق دارد. تالار حافظ مملو از جمعیت است، جمعیتی که برای کنسرت سازی آمدهاند، برای کنسرت تخصصی.
و این حسین علیزاده است که ساز در دست شهرستانهای بسیاری را به نوای موسیقی خود عجین کرده و توانایی جمع کردن مردمان بسیاری را جهت یک برنامه جدی فرهنگی دارد آن هم در دورانی که بی فرهنگی بیداد میکند، که هنوز هستند عاشقانی که درک میکنند و قدر میدانند بزرگانشان را و مغتنم میدارند فرصت حضور آنان را که مغتنم است و جاودانه شنیدن صدای ساز استاد در اجرای زنده.
استاد در میان اشتیاق مخاطبان با همراهی یار قدیمی خود مجید خلج در بخش اول برنامه به همنوازی تار و تنبک پرداخت. استاد ابتدا با راست پنجگاه و نیریز و سپس پرده گردانی به شوشتری و برگشت به راست پنجگاه مخاطبان را در نوای عمیق موسیقی خود به پشتوانه عظمت موسیقی سرزمینمان و خاطرههای خفته رسانیده و با سرزندگی ساز خود، سرزندگی و امید آینده را در دل مخاطبان جای داد.
در بخش دوم شاهد همنوازی شورانگیز استاد با یار و همراه همیشگی خود علی بوستان و همراهی تنبک مجید خلج بودیم که در مایه ابوعطا و نوا، استاد اعجاز موسیقی خود را به رخ کشانیده و با پشتوانهی فرمهای قدیم موسیقی مانند بسته نگار و چهارپاره به اجرای نوآورانه موسیقی پرداخت. تنظیم بسیار زیبا و دقیق برای همراهی شورانگیز علی بوستان و اجرای مناسب او و همراهی دقیق و بجای تنبک مجید خلج این بخش را شنیدنی کرد.
و پس از پایان برنامه لابی تالار حافظ مملو از مخاطبانی بود که قصد دیدار با استاد را داشتند و استاد مانند همیشه با بزرگواری خاص خود به جمع دوستدارانش آمد و با صبوری به هیجانات و ابراز احساسات آنان پاسخ گفته و اجازه ثبت یادگاری این شب زیبا را در تصویر دوربین آنان داد.
اجرای موسیقی سازی توسط سردمدار این موسیقی و استقبال فراوان مخاطبان که قطعاً فهم و درک این موسیقی خاص و عمیق را دارند نشان از آن دارد که میتوان با تکیه بر اصالتهای گذشته و خلق و بازآفرینی نوآورانه در افزودن به فرهنگ موسیقی جدی مؤثر بود، و باعث خوشوقتی است که هنوز بزرگی مانند استاد علیزاده با توان بالا میدان دار این عرصه است، که همیشه میدان دار و خط شکن بوده است.