محمد حسین ده بزرگی
شیراز پژوه
قبر «رحیم خان زند»، پسر «کریم خان زند» با قدمتی بالغ بر ۲۵۰ سال، در سایه بی‌توجهی مسئولان امر، فرسوده شده و از بین می‌رود.
ستمی که ما ایرانی‌ها بر این مزار روا داشتیم، بی‌شک در هیچ کجای جهان تکرار نشده است؛ در سال ۱۳۰۵ هجری شمسی به منظور گسترش خیابان و بعد‌ها احداث بنای آموزشی، ساختمان این مزار ویران گردید. سال‌ها این سنگ ارزشمند که از جنس مرمر تبریز است و روی آن اشعاری به زیبایی حجاری شده، نشیمنگاه دانش آموزانی بود که در این مدرسه تحصیل می‌کردند! مدت هاست این مزار با سنگ ارزشمندش، در کف پیاده رو قرار داشته و هیچ محافظتی از آن صورت نمی‌گرفت. اکنون محوطه اطراف این سنگ جهت انجام پروژه‌های شهرداری مسدود شده است و این مزار در میان خاک و تکان‌های ماشین‌های راه سازی در بد‌ترین شکل ممکن نگهداری می‌شود. تنها حفاظ این سنگ فاخر، نرده‌های سبز فلزی نازیبایی است که اطراف آن قرار دارد.
حال باید دید در جایی که در اکثر شهرهای کشور از کوچک‌ترین بناهای تاریخی خود که حتی شاید در ارزش و اهمیت و قدمت این اثر نباشند، به بهترین شکل ممکن نگهداری و آن را محلی برای کسب اعتبار گردشگری و درآمد می‌کنند، چرا استان فارس و خصوصا شهر بزرگ شیراز بر داشته‌های خود چنین ستمی روا می‌دارد؟ آیا حقیقتا برای ساخت مقبره‌ای در خور این شخصیت با این پیشینه تاریخی، نباید تلاشی صورت پذیرد؟ تا کی قرار است شاهد شانه خالی کردن و به دوش دیگری انداختن وظایف بین نهادهای مختلف باشیم؟ در حالی که همزمان این شاهکارهای بی‌تکرار که هویتمان را شکل داده‌اند به سرعت رو به زوالند.
*نظرات و آرای مطرح‌شده در مقالات و تحلیل‌ها، بیانگر دیدگاه‌های نویسندگان است.