فیلم «بدون تاریخ، بدون امضاء» از وحید جلیلوند، در بخش مسابقهای افقها در هفتاد و چهارمین دوره جشنواره فیلم ونیز، موفق به دریافت دو جایزه بهترین کارگردانی و همین طور بهترین بازیگر مرد، شد.
علاوه بر آقای جلیلوند برای کارگردانی، نوید محمدزاده نیز جایزه بهترین بازیگر مرد را، در این فیلم اجتماعی درباره وضعیت طبقاتی و فقر در جامعه امروز ایران، به خود اختصاص داد.
جلیلوند در سال ۲۰۱۵ با فیلم «چهارشنبه نوزدهم اردیبهشت» در جشنواره فیلم ونیز در همین بخش افقها حضور داشت و جایزه فیپرشی یا انجمن منتقدان بین المللی را هم به خانه برد. حالا این بار هم در بخش افقها دست خالی به خانه بازنگشت. به ویژه که رخشان بنی اعتماد- که سینمایش بیشباهت به دو فیلم بلند جلیلوند نیست- یکی از داوران این بخش بود.
فیلم با یک اتفاق ساده آغاز میشود: یک تصادف. پزشکی که در پزشکی قانونی کار میکند، به یک موتوری و خانواده اش که سوار بر موتورسیکلت او هستند برخورد میکند. پسر خانواده ظاهراً از ناحیه سر آسیب دیده اما چیز جدی ای به نظر نمیرسد. روز بعد این پزشک با جسد این پسربچه در سردخانه پزشکی قانونی روبرو میشود، در حالی که به نظر میرسد بر اثر مسمومیت غذایی قوت کرده.
از این جا بستر قصه شکل میگیرد و شرایط بغرنج و غریبی را پیش میکشد. مفهوم وجدان به مساله اصلی فیلم بدل میشود و مساله انسان بودن- یا «حیوان بودن» به گمان سازندگان که چند بار در دیالوگها به آن اشاره میشود- به مساله اصلی فیلم بدل میشود؛ این که این پزشک میتواند مرتکب قتل غیر عمد شده باشد و بنا به شغل اش به سادگی همه چیز را کتمان کند.
اما فیلم تنها در درگیری ذهنی شخصیت اصلیاش خلاصه نمیشود و به پیوندی دیدنی با جهان اطرافش میرسد و سرانجام غریب و غیر قابل حدسی را هم رقم میزند.