مراسم وداع با پیکر شادروان دکتر اکبر نحوی استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز در محوطه مسجد دانشگاه برگزار شد و پیکر زنده یاد این استاد فقید پس از آیین وداع، برای خاکسپاری به زادگاهش قم منتقل شد.
محمد یوسف نیری استاد زبان و ادبیات فارسی روز شنبه در مراسم وداع با پیکر دکتر اکبر نحوی اظهار کرد: استاد نحوی، بر زبان و ادبیات فارسی غیرت داشت و هر جا لازم بود از دانش خود برای دفاع از زبان و ادبیات فارسی وارد می‌شد. این استاد گرانمایه در دفاع از سعدی در مقابل برخی از یاوه‌سرایی‌ها سنگ تمام گذاشت.
وی ادامه داد:اساتید ادبیات از مرزهای زبان و ادبیات فارسی دفاع می‌کنند و اگر نحوی زنده می‌ماند چه آثاری که به آثار گران‌سنگ فارسی نمی‌افزود.
نیری با بیان اینکه مرد بزرگی را در عرصه زبان و ادبیات فارسی از دست دادیم گفت: نظیر این افراد دیر دیر به دست می‌آیند باید قدردان این بزرگان بود، روز سختی برای ما است، اما اکبر نحوی به حیات طیبه خودش رسید و در فرهنگ بشری طلوع او جاودانه خواهد بود.
حجت‌الاسلام نیری، رئیس نهاد رهبری دانشگاه شیراز هم اظهار کرد: خداوند محبت خودش را به انسان‌ها هبه کرده است. عشق محصول معرفت است و پایان حقیقت عاشق شدن است و ادبیات ما تجلی عاشقی ماست.
وی افزود: برای همین است که اگر صد سال هم زندگی کنیم یک نقطه بیش نیست و اگر داغ نحوی بر همه ما است برای این است که معلم عشق بود و ماندگاری هر کس در این دنیا به عشق است.
رئیس نهاد رهبری دانشگاه شیراز با بیان اینکه استاد نحوی در استادی و تلاش برای دانشجویان پیش قدم بود، گفت: همین مسئله سبب شده که کمتر برای خانواده وقت بگذارند و در واقع همه ما خانواده وی بودیم.
اکبر نحوی استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز و عضو وابسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی شامگاه چهارشنبه ۱۸ آذر ۱۴۰۰ در شیراز به علت سکته قلبی در منزل شخصی خود در سن ۶۶ سالگی درگذشت.
نحوی، استاد دانشگاه شیراز، پژوهشگر، مصحح، شاهنامه پژوه و سعدی شناس، پنجم آبان‌ماه سال ۱۳۳۴ در قم متولد شد.او مقاطع تحصیلی کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری زبان و ادبیات فارسی را در دانشگاه شیراز به پایان رساند.این عضو فقید هیات علمی بخش زبان و ادبیات فارسی بیش از ۷۰ مقاله علمی در نشریات علمی و فرهنگی و دانشنامه‌های تخصصی داشت.
از کتاب‌های او می‌توان به «از ایران چه می‌دانیم؟ رودکی» «نکته‌ای درباره مؤلف معجم شاهنامه»، تصحیح «مجمل التواریخ و القصص»، تصحیح و توضیح «شیرازنامه» زرکوب شیرازی و «حیدر شیرازی در مراوده با خواجو» اشاره کرد.