احمد زیدآبادی
روزنامه نگار
پس از رویدادهای تاسف انگیز اخیر در خیابان پاسداران، عده‌ای از مقام‌های رسمی و غیر رسمی، در حملات لفظی خود علیه جمعیت درویشان گنابادی، خواستار برخورد شدید و قاطع با آنان شدند. در این میان، سید احمد علم الهدی، امام جمعهٔ مشهد پا را فراتر از دیگران گذاشت و در وصف ملأ سلطان علی، یکی از رهبران سلسلهٔ صوفیان شاه نعمت اللهی، تعابیری به کار برد که در نرمترین قرائت، اهانتی آشکار به این صوفی قرن چهاردهم به شمار می‌رود.
از قضا ملأ سلطان علی، همان شخصیتی است که آیت الله خمینی در تفسیر سورهٔ حمد خود، از او در کنار محی الدین عربی و ملأ عبدالرزاق کاشانی نام برده و تفسیر بیان السعادهٔ وی را به عنوان تفسیری عرفانی معرفی کرده است.
روشن است که اهانت به رهبران فرقه‌های مذهبی و تحقیر و تخفیف آنها، از یک طرف جمعی از هموطنان ما را به خشم و غضب وارد می‌دارد و از طرف دیگر، جمعی متفاوت را تحریک می‌کند و عملاً کار را به کینه و نفرت و نزاع فرقه‌ای می‌کشاند.
آیا افرادی در سطح امام جمعهٔ یک شهر بزرگ به واقع این نکتهٔ بدیهی را نمی‌دانند و یا اینکه می‌دانند و به عمد در پی راه انداختن جنگ و نزاع مذهبی هستند؟
اروپائیان نزدیک ۴۰۰ سال است که به نزاع‌های فرقه‌ای و مذهبی و درون دینی پایان داده‌اند؛ آیا ما تازه می‌خواهیم آن را آغاز کنیم؟
آخر این چه وضعی است؟ یک جو دوراندیشی و دلسوزی برای این کشور باید حکم کیمیا پیدا کند؟
*نظرات و آرای مطرح‌شده در مقالات و تحلیل‌ها، بیانگر دیدگاه‌های نویسندگان است.