مهرداد درواع
دانشجوی حقوق دانشگاه شیراز
از جمله موضوعات مهم و اساسی که مانع رشد و اعتلای دانشجو شده و عملاً به روحیات این قشر آسیب جدی وارد مینماید، بحث امنیتی کردن دانشگاههاست. متاسفانه دید و نگاه امنیتی به دانشگاه و دانشجویان همچنان وجود دارد که بخشی از آن عملاً بر عهده وزارت علوم است؛ چرا که این نهاد مسئول انتصاب مدیریت دانشگاههاست و میبایست با حمایت از مدیران از هر گونه اقدامی که به فشار نهادهای فرا دانشگاهی به دانشجویان ختم میشود جلوگیری نماید.
دانشگاه فضای انجام فعالیتهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی است و دانشجو رسالتش مطالبه گری است. منطقی است که دانشجو در جهت تحقق رسالت خویش سخنان و تحلیلهایش را به مسئولان ارائه نماید. هر گونه تلاش برای منع اجرای این برنامهها میتواند به کانون آزادی، آسیب جدی وارد نماید.
این که یک مراسم در شُرف برگزاری باشد و نهادی بیرون از فضای دانشگاه مداخله نماید و در جهت عدم اجرای آن کوشش کند برای قشر دانشجو غیرقابل تحمل و به قولی این عمل، مصداق بارز تلاش برای ضربه زدن به فرهنگ دانشگاهی است.
برگزاری هرچه بیشتر تریبونهای آزاد دانشجویی، بهره بری از همه دیدگاهها و فعالیت بیش از پیش نشریات دانشجویی بدون محدودیتها و برخوردهای سلیقهای، ابزارهایی است که به ایجاد شور و شعور سیاسی در راستای نقش آفرینی جریان دانشگاهی کمک خواهد کرد.
از روشهای بسیار مؤثر جهت مدیریت و اداره حوزههای مختلف اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و غیره در دانشگاهها، مشی و حرکت مبتنی بر مشارکت و اعتماد میباشد که با ترویج آن میتوان گامی مثبت و رو به جلو برداشت.
تغییر نگاه حراست دانشگاهها از دید امنیتی به نگاه تربیتی نیز، ضمن جلب اعتماد دانشجویان در حفظ و نگاه داشت نیروهای توانمند دانشگاهی بسیار مفید و مثمر ثمر بوده و این امر باعث تولید نسلی کارآمد و موفق در جامعه خواهد شد.
خلاصه آنکه از بین رفتن محدودیتهای فراقانونی، سیاستهای تنگ نظرانه و همچنین نگاه امنیتی که عملاً به کارکرد ضد امنیتی منجر میشود، از معدود انتظارات دانشجویان برای فعالیت در فضایی باز است.
به امید آن روز که ارزشهای هیچ گروه، طیف و نهادهای حقوقی و حقیقی فدای امیال حزبی نشود. اگرچه به نقل از مقام مسئولی: «باید بر تفاوت فضای امن با امنیتی شدن فضا واقف بود.»
*نظرات و آرای مطرحشده در مقالات و تحلیلها، بیانگر دیدگاههای نویسندگان است.